رابطه هوش اخلاقي و صلاحيت باليني دانشجويان پرستاري در دوره کارآموزي عرصه

صلاحيت باليني يکي از شاخصهاي اصلي تعيين عملکرد در پرستاري است. پژوهشگران بر اين باورند که براي حفظ استانداردهاي مراقبتي
پرستاري، شناخت عوامل مرتبط با ارتقاء صلاحيت باليني الزامي است. مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه هوش اخلاقي و صلاحيت باليني دانشجويان پرستاري
در دوره کارآموزي عرصه انجام شد.
مواد و روشها: اين مطالعه توصيفي همبستگي بر روي ۱۲۵ دانشجوي پرستاري در دوره کاراموزي عرصه مشغول به تحصيل در واحدهاي منتخب دانشگاههاي
آزاد اسلامي استان اصفهان که به روش نمونهگيري هدفمند انتخاب شدند؛ انجام گرديد. جهت جمعآوري اطلاعات از پرسشنامههاي استاندارد هوش اخلاقي و
پرسشنامه ايراني صلاحيت باليني دانشجويان پرستاري استفاده شد. دادهها با استفاده از آمار توصيفي و آزمونهاي همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره
نسخه ١٦ تجزيه و تحليل شد. SPSS بهوسيله نرمافزار
٦٢ درصد، ٧٨ نفر) قرار داشتند. ميانگين امتياز کل هوش / ٢٢ سال ( ٤ - ۹۱ درصد، ۱۱۴ نفر) زن بوده و در رده سني ٢٥ / يافتهها: بيشتر مشارکت کنندگان ( ۲
١٩٣ بود. آزمون ضريب همبستگي پيرسون ارتباط مستقيم و /٧٢±٢٦/ ٨٣ و ميانگين امتياز کل صلاحيت باليني آنان ٣٦ /٤٦±١٢/ اخلاقي مشارکت کنندگان، ٢٥
همچنين بر اساس نتايج تحليل رگرسيون خطي چند متغيره، هوش .(r=۰/۶۴۲ ,p<۰/ معناداري بين هوش اخلاقي و صلاحيت باليني دانشجويان نشان داد ( ۰۰۱
اخلاقي و معدل دانشجويان توان پيشبيني امتياز صلاحيت باليني آنان را دارد.
بحث و نتيجهگيري: با توجه به يافتههاي پژوهش مبني بر وجود ارتباط بين هوش اخلاقي و صلاحيت باليني دانشجويان پرستاري، به نظر ميرسد توجه به اين
بعد از هوش به منظور ارتقاء صلاحيت باليني دانشجويان پرستاري و در نتيجه ارتقاء کيفيت مراقبت از بيماران ضروري ميباشد.