مطالعه مداخلهاي مبتني بر روان درمانگري شناختي- تحليلي در افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي و ارزيابي تغييرات در نشانگان، بعد از ارائه درمان: پژوهش مورد منفرد

درمان شناختي-تحليلي اختلال شخصيت مرزي بر فرآيند فرمولبندي مجدد پيرامون مسئله مورد هدف و ارتباط آنها در مشکلات فعلي
بيمار تمرکز دارد. اين درمان، با تأثير در کاهش سردرگمي و اشتغالات ذهني بيماران، سبب بهبود شده و بيمار را در خصوص آشکار ساختن منشأ و نحوه مقابله
با فرآيندهاي آسيبزا توانمند ميسازد. پژوهش حاضر اثربخشي اين درمان را بر بهبود و کاهش نشانگان اختلال شخصيت مرزي در بيماران مبتلا موردبررسي قرار
داده است.
مواد و روش: اين پژوهش در چهارچوب طرح تجربي از نوع خطوط پايه چندگانه پلکاني، با فرآيند درمان، طي ۱۶ جلسه و دوره پيگيري يک و سهماهه بر روي
سه بيمار منتخب، از ميان افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي بستريشده در بخش مسموميت بيمارستان طالقاني شهر اروميه در سال ۹۹ ، بر اساس ارجاع
،Millon Clinical Multiaxial Inventory-II (MCMI-III) متخصص اعصاب و روان و انجام مصاحبه باليني و نتايج آزمون چند محوري باليني ميلون سه
Difficulties in Emotion ( ۲۰۰۱ ) پرسشنامه دشواري تنظيم هيجان گراتز و روئم ( ٢٠٠٤ ،STB) انجام شد. مقياس شخصيت مرزي (BR> (افراد با نمره ۸۴
بهعنوان ابزار پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. BIS) Barat Impulsivity Questionnaires) و نيز مقياس تکانشوري بارات (DERS) Regulation Scale
يافتهها: نتايج نشان دادند بهبودي در خرده مقياسهاي اختلال شخصيت مرزي مشهود بوده و ميزان بهبودي کلي در بين سه بيمار (بهطور تقريب ٨٠ درصد) به
دست آمده است که نشانگر اثربخشي درمان شناختي -تحليلي در کاهش علائم بيماران مبتلا به اختلال مذکور بود.
بحث و نتيجهگيري: نتايج اين پژوهش نشان داد که روان درمانگري شناختي-تحليلي در کاهش علائم مؤثر بوده است، بهطوريکه درمان موجب تغييرات معنادار
در علائم هر سه بيمار مبتلا شد و اثرات درمان تا دوره پيگيري ادامه يافت.