بررسي ميزان بقاي گرفت در پيوند کليه بيماران مبتلا به کليههاي پليکيستيک اتوزومال غالب؛ يک فالووآپ ۱۹ ساله

بيماري کليه پليکيستيک اتوزومال غالب با شيوع ۱ در ۱۰۰۰ نفر شايعترين بيماري ارثي کليوي است. پيامد اين بيماري، بزرگ شدن و
بدشکلي کليهها است که موجب اختلال در گردش خون و از بين رفتن پارانشيم و درنتيجه، اختلال در فانکشن کليهها ميشود. نارسايي کليه در ۵۰ درصد بيماران
ديده ميشود که اين بيماران را نيازمند به پيوند کليه ميکند. هدف از مطالعه حاضر تعيين ميزان بقاي پيوند در پيوند کليه بيماران مبتلا به کليه پليکيستيک
اتوزومال غالب بود.
که طي سالهاي ۱۳۷۶ تا ۱۳۹۵ در بيمارستان امام خميني اروميه پيوند کليه شده ADPKD مواد و روش کار: در اين مطالعه کوهورت گذشتهنگر، ۱۴۹ بيمار
بودند، وارد مطالعه شدند. بيماران طي بازههاي زماني ۱ ماه، ۶ ماه، ۱۲ ماه، ۲۴ ماه، ۳۶ ماه، ۴۸ ماه و ۶۰ ماه پس از پيوند، ازنظر بقاي بافت موردبررسي قرار گرفته
hazard و براي بررسي خطر رجکشن Kaplan Meier و علل مورتاليتي بيماران و عوامل خطرساز رد پيوند بيماران بررسي شد. براي بررسي بقاي گرافت از آزمون
استفاده شد. cox regression در بيماران از مدل (ratio)
۴۷ سال وارد مطالعه شدند. ميزان بقاي گرافت در زنان و /۴۲ ± ۱۰/ ۳۸ درصد زن) با ميانگين سني ۱۹ / ۶۰ درصد مرد و ۳ / يافتهها: درمجموع ۱۴۹ بيمار ( ۷
مردان به ترتيب در ماه اول ۹۸ درصد و ۹۷ درصد، ماه ششم ۹۰ درصد و ۹۷ درصد، ماه دوازدهم ۸۷ درصد و ۹۳ درصد، ماه بيستوچهارم ۸۷ درصد و ۹۰ درصد،
ماه سيوششم ۸۷ درصد و ۸۳ درصد، ماه چهلوهشتم ۸۳ درصد و ۸۳ درصد و در ماه شصتم ۷۸ درصد و ۸۰ درصد بود. ميانگين بقاي گرافت بهصورت کلي
نشان (hazard ratio) همچنين بررسي خطر رجکشن .(P=۰/ ۵۱ ماه بود که اين اختلاف معنيداري بود ( ۰۰۱ / ۵۴ ماه و در زنان ۰۵ / ۵۲ ماه، در مردان ۱۸۷ /۹۶
.(OR = 1.68, CI95% (1.34-4.22), P= فرد گيرنده ارتباط معنيداري با خطر رد پيوند داشت. ( 0.001