نقش ميانجيگري ترس از خود در ارتباط ميان سبکهاي دلبستگي ناايمن با باورهاي وسواسي در جمعيت غير باليني

مطالعات متعدد نتايج ناهماهنگي را در مورد ارتباط باورهاي وسواسي و متغيرهاي شناختي گزارش کردهاند. همچنين باورهاي وسواسي
عوامل مهمي در تبديل افکار مزاحم به افکار وسواسي به شمار ميروند. در اين راستا هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجيگري ترس از خود در ارتباط ميان
سبکهاي دلبستگي ناايمن با باورهاي وسواسي در ميان دانشجويان بود.
مواد و روش کار: روش پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعهي آماري اين پژوهش شامل کليهي دانشجويان کارشناسي دانشگاههاي تهران در بازهي
زماني مرداد تا مهر سال ۱۴۰۱ بودند که از طريق نمونهگيري خوشهاي ۳۲۰ نفر انتخاب شدند و به پرسشنامهها پاسخ دادند. پس از حذف دادههاي پرت، ۳۱۲
و پرسشنامه تجربه در روابط نزديک (FSQ) پرسشنامهي ترس از خود ،(OBG) پرسشنامه وارد تجزيهوتحليل شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه باورهاي وسواسي
نسخه ۲۲ مورد AMOS نسخه ۲۴ و SPSS بودند. درنهايت دادهها با روش همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري و با استفاده از نرمافزارهاي (ECR)
تجزيهوتحليل قرار گرفت.
يافتهها: شاخصهاي نيكويي برازش براي مدل پژوهش معنادار و مطلوب بودند و مدل برازش مناسبي داشت. نتايج نشان داد که ضريب همبستگي نمرهي کل
داراي اختلاف معنادار بودند. همچنين اثر غيرمستقيم p<۰/ ۰ و در سطح ۰۱ / ۰ و ۴۲ / باورهاي وسواسي با ترس از خود و نمرهي کل دلبستگي ناايمن به ترتيب ۵۴
.(p<۰/ ۰ و به لحاظ آماري داراي اختلاف معنادار بودند ( ۰۱ / ۰ و ۳۳ / و اثر کل سبکهاي دلبستگي ناايمن بر باورهاي وسواسي به ترتيب ۲۴
بحث و نتيجهگيري: يافتههاي پژوهش حاضر نشان داد که سبکهاي دلبستگي ناايمن و ترس از خود نقش مهم و تأثيرگذاري بر باورهاي وسواسي دارد. همچنين
و همچنين افراد غير باليني OCD مطالعه حاضر روابطي را شناسايي کرد که ممکن است پيامدهاي مهمي براي پيشگيري و درمان افکار غيرقابلقبول در بيماران
داشته باشد.