اثر استفاده از کفش چابکي بر کينتيک دويدن در افراد با زانوي پرانتزي قبل و بعد از پروتکل خستگي

زانوي پرانتزي يکي از رايجترين آسيبهاي اندام تحتاني است که اين عارضه بهوسيلهي ايجاد گشتاور داخلي بر روي مچ پا و مفصل پا، بر
کنترل وضعيت اثر ميگذارد. عارضه زانوي پرانتزي با تغيير بيومکانيک اندام تحتاني در طي راهرفتن و دويدن همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر
استفاده از کفش چابکي بر کنيتيک دويدن در افراد با زانوي پرانتزي قبل و بعد از پروتکل خستگي بود.
مواد و روش کار: اين تحقيق از نوع موردي-شاهد بود. در اين مطالعه ۱۴ نفر مرد داراي زانوي پرانتزي و ۱۵ فرد سالم در دامنه سني ۲۰ تا ۳۰ سال در اين
پژوهش شرکت نمودند. با استفاده از صفحه نيرو برتک، نيروهاي عکسالعمل زمين هنگام دويدن قبل و بعد پروتکل خستگي اندازهگيري شد. نرمال بودن
توزيع دادهها با استفاده از آزمون شپيروويلک مورد تائيد قرار گرفت. از آزمون واريانس دوسويه با اندازههاي تکراري جهت مقايسه دادهها و تمام
نسخه ۲۵ انجام پذيرفت. SPSS ۰ و با استفاده از نرمافزار / تحليلها در سطح معنيداري ۰۵
در پيشآزمون بزرگتر از پسآزمون بود fyhc همچنين مقادير .(p=٠/ طي پيشآزمون بزرگتر از پسآزمون بود ( ٠٠٠ fxto يافتهها: در هر دو گروه، مقادير
.(p=٠/ در پيشآزمون بزرگتر از پسآزمون بود ( ٠٠٠ fypo بعلاوه، مقادير .(=p۰/۰۰۰)
بحث و نتيجهگيري: بهطورکلي، مکانيک دويدن در افراد داراي زانوي پرانتزي در مقايسه با افراد سالم قبل و بعد از پروتکل خستگي هنگام استفاده از کفش
چابکي مشابه بود.