سهم نسبي مؤلفه‌هاي پيش‌بيني کننده احساس تنهايي در زنان متأهل: مفهومي براي سياست‌گذاران سلامت در حال و آينده

ازجمله مسائل مهمي که در سلامتي زنان مدنظر قرار ميگيرد احساس تنهايي، علل و همبستههاي آن است. لذا مطالعه حاضر باهدف تعيين
سهم مؤلفههاي پيشبيني کننده احساس تنهايي زنان شهر اروميه انجام گرفت.
در اين مطالعه توصيفي – تحليلي از نوع مقطعي همبستگي، 220 زن متأهل ساکن اروميه از طريق نمونهگيري خوشهاي انتخاب شدند. علاوه
بر پرسشنامه متغيرهاي دموگرافيک از پرسشنامه احساس تنهايي UCLA براي جمعآوري اطلاعات استفاده شد. دادهها با استفاده از نرمافزار آماري SPSS نسخه
21 و آزمونهاي آماري توصيفي )ميانگين و انحراف معيار، فراواني و درصد( و تحليلي )ضرايب همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي چندگانه( در سطح معنيداري
05 / 0 P≤ مورد تجزيهوتحليل قرار گرفت .
نتايج نشان داد، کمترين سن ازدواج زنان 12 سال و بيشترين سن ازدواج 40 سال و جوانترين زن متأهل 19 سال و مسنترين 60 سال سن داشتند و
کمترين سن همسر مشارکتکنندگان 24 و بيشترين سن، 67 سال بود. همچنين مدل رگرسيون خطي چندگانه گامبهگام نشان داد به ترتيب متغيرهاي عدم
اشتغال همسر ) 399 / 21ß= (، اشتغال زن ) 862 / 5 (ß= ، مذهب ) 012 / 3 ß= (، نوع سکونت ) 639 / 2 ß= (، و سن همسر ) 163 / 0 ß= ( پيشبيني کننده احساس
تنهايي بودند (P<0.05) . ساير متغيرهاي جمعيت شناختي توسط مدل رگرسيون حذف شدند.
اين مطالعه نشان ميدهد که متغيرهاي جمعيت شناختي نظير عدم اشتغال همسر، شغل زنان، نوع سکونت، سن همسر و مذهب، بيشترين
سهم را در پيشبيني احساس تنهايي زنان متأهل دارند. توصيه ميشود که جهت تحکيم خانواده، به مشاورههاي پيش از ازدواج و معيارهاي درست همسرگزيني
اهميت داده شود. بههرحال، طراحي خدمات مشاورهاي در مراکز جامع سلامت براي اين گروه ضروري به نظر ميرسد تا مشاورين بتوانند مهارت غلبه بر احساس
تنهايي را به زنان متأهل آموزش دهند و کيفيت روابط زناشويي را بهبود ببخشند.