اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطافپذيري روانشناختي و خودکارآمدي زنان مطلقه

پيشزمينه و هدف: طلاق ميتواند بر انعطافپذيري روانشناختي و خود کارآمدي فرد تأثير سوء داشته باشد. هدف از اين مطالعه اثربخشي درمان مبتني بر
پذيرش و تعهد بر انعطافپذيري روانشناختي و خودکارآمدي زنان مطلقه بود.
مواد و روش کار: روش پژوهش بهصورت نيمه تجربي با طرح پيشآزمون- پسآزمون و پيگيري با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کليه زنان مطلقه شهر
۱۴۰۰ به دادگاه خانواده شهرستان همدان مراجعه و طلاق گرفتند که از اين تعداد، ۲ گروه ۲۰ نفره با روش نمونهگيري - همدان بودند که بين سالهاي ۱۳۹۶
در دسترس مبتني بر ملاک انتخاب و بهصورت تصادفي به گروه آزمايش و يک گروه کنترل تقسيم شدند که (بعد از تعقيل گروه آزمايش به ۱۷ نفر رسيد) و به
پرسشنامه انعطاف پذيري روانشناختي (پذيرش و عمل) و پرسشنامه خودکارآمدي عمومي شرر و همکاران در سه نوبت پيش- پسآزمون و پيگيري پاسخ داد.
آزمودنيهاي گروه آزمايش تحت آموزش درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به شيوهي گروهي (بهصورت آموزش و مهارت)، بهصورت هفتهاي ۱ جلسه ۹۰ دقيقهاي
و با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر و سطح SPSS قرار گرفتند ولي در اين مدت، به گروه کنترل آموزشي داده نشد. دادهها با نرمافزار
تجزيه و تحليل آماري شدند. < p۰/ معنيدار ۰۵
يافتهها: تحليل نتايج نشان داد، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد منجر به افزايش انعطافپذيري روانشناختي و خودکارآمدي در زنان مطلقه ميشود. در مرحله
.(P=۰/ پيگيري تغييرات همچنان پا بر جا مانده است ( ۰۱۰
بحث و نتيجهگيري: از درمان مبتني بر پذيش و تعهد ميتوان جهت افزايش انعطافپذيري روانشناختي و خودکارآمدي زنان مطلقه استفاده نمود.