پيشبيني اميد به زندگي زنان داراي فرزند فلج مغزي بر اساس فشار مراقبتي، احساس تنهايي و سازگاري اجتماعي

خداشناس, مينا and ويسکرمي, حسنعلي (2023) پيشبيني اميد به زندگي زنان داراي فرزند فلج مغزي بر اساس فشار مراقبتي، احساس تنهايي و سازگاري اجتماعي. مجله پرستاري و مامايي, 21 (3).

Text 5 Khodashenas A-10-2471-7.pdf Download (494kB)

Abstract

پيشزمينه و هدف: داشتن اميد از مهمترين مؤلفهها براي مادران داراي فرزند معلول است. هدف پژوهش حاضر، پيشبيني اميد به زندگي بر اساس فشار مراقبتي، احساس تنهايي و سازگاري اجتماعي در مادران داراي فرزند فلج مغزي شهر خرمآباد بود. مواد و روش کار: طرح پژوهش توصيفي از نوع مقطعي- همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي مادران داراي فرزند فلج مغزي است که فرزند آنها در سال ۱۳۹۸ داراي پرونده در مراکز بهزيستي شهرستان خرمآباد بود. در پژوهش حاضر، ۵۰ مادر داراي کودک فلج مغزي به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش پرسشنامههاي اميد به زندگي اشنايدر، فشار مراقبتي نواک و گست، احساس تنهايي راسل و سازگاري اجتماعي بل بود. دادهها با روش همبستگي پيرسون نسخه ۱۹ تحليل شدند. SPSS و تحليل رگرسيون چندگانه گامبهگام با استفاده از نرمافزار يافتهها: نتايج روشهاي آماري، همبستگيهاي منفي معناداري بين فشار مراقبتي و احساس تنهايي با اميد به زندگي و همبستگي مثبت معنادار بين سازگاري نتايج رگرسيون چندگانه نشان داد که ٥٤ درصد از واريانس اميد به زندگي از .(P≤۰/ اجتماعي و اميد به زندگي در زنان داراي فرزند فلج مغزي نشان داد ( ۰۰۱ طريق متغيرهاي پژوهش قابل تبيين است. بحث و نتيجهگيري: با توجه به نتايج بهدستآمده ميتوان گفت، در زنان داراي فرزند فلج مغزي، هرچه فشار مراقبتي و احساس تنهايي کمتر باشد، سازگاري اجتماعي و اميد به زندگي در آنها بالاتر است. بنابراين متولياني مانند سازمان بهزيستي کشور بايد راهکارهايي جهت افزايش اميد به زندگي در اين زنان بکار ببرند.

Actions (login required)

View Item