تأثير برنامه مداخلهاي مبتني بر تئوري خودفرماني بر خودتنظيمي تحصيلي دانشجويان کارورز پرستاري در دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد

پيشزمينه و هدف: دانشجويان کارورز پرستاري بايستي بتوانند بين مفاهيم تئوري با دانش باليني خود ارتباط برقرار کنند و باهدفگذاري و برنامهريزي از طريق
خودتنظيمي موجب رشد حرفهاي و علمي خود گردند. لذا اين مطالعه باهدف تعيين تأثير برنامه مداخلهاي مبتني بر تئوري خودفرماني بر خودتنظيمي تحصيلي
دانشجويان کارورز پرستاري در دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد انجام شد.
مواد و روش کار: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل و مداخله پيگيري بود. جمعيت موردمطالعه کليه دانشجويان کارورز
پرستاري دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد و بروجن در سال ۱۴۰۱ بودند. ۶۰ دانشجو با نمونهگيري در دسترس انتخاب شدند و سپس با تخصيص تصادفي به دو
گروه مداخله و کنترل تقسيم شدند. گروه مداخله تحت آموزش خودفرماني قرار گرفت و دادهها با پرسشنامه خودتنظيمي جمعآوري شدند سپس دادهها با
نسخه ۲۳ تحليل شد. SPSS آزمونهاي آمار توصيفي و تحليلي توسط نرمافزار
بلافاصله پس از پايان مداخله و دوره پيگيري تفاوت معنيداري .(P>٠/ يافتهها: ميانگين نمره خودتنظيمي در ابتدا تفاوت معنيداري بين دو گروه نداشت ( ٠٥
آناليز واريانس با اندازههاي تکراري نشان داد در گروه مداخله اثر زمانبر ميانگين خودتنظيمي .(P<٠/ بين دو گروه در ميانگين نمره خودتنظيمي يافت شد ( ٠٠٠١
.(P<٠/ معنيدار بود ( ٠٥
بحث و نتيجهگيري: با توجه به تأثير آموزش خودفرماني بر ارتقاء خودتنظيمي ميتوان از آن بهعنوان روشي کارآمد جهت ارتقاء خودتنظيمي دانشجويان پرستاري
و پرستاران بهره گرفت.