بررسي ميزان تعارض بين کار و خانواده و برخي عوامل مرتبط با آن در پرستاران شاغل در بيمارستانهاي آموزشي دانشگاه علوم پزشکي زنجان

پيشزمينه و هدف: پرستاران بهعنوان نيروي اصلي در حمايت، ارتقاء و بهبود سلامت جامعه در معرض تداخل کار – خانواده در ارتباط با مسئوليتهاي متعدد
حرفهاي و خانوادگي هستند. تعارض کار و خانواده با متغيرهاي زيادي مرتبط بوده و پيامدهاي منفي زيادي در پرستاران به دنبال دارد. هدف اين مطالعه تعيين
تعارض کار – خانواده و عوامل مرتبط با آن در پرستاران دو مرکز آموزشي شهر زنجان است.
مواد و روش کار: اين يک مطالعه توصيفي – مقطعي بود که در سال ۱۴۰۰ در شهر زنجان انجام شد. محيط پژوهش شامل تمامي بخشهاي بيمارستان وليعصر
و آيتالله موسوي و جامعه موردنظر پرستاران متأهل و شاغل در اين بخشها است. به روش نمونهگيري در دسترس تعداد ۱۵۰ پرستار انتخاب شد. ابزار اندازهگيري،
پرسشنامه استاندارد تعارض کار خانواده کارلسون بود.
۳۵ بود. ميانگين بعد /۱۳ ± ۶/ ۳۴ و ميانگين نمره تعارض خانواده-کار، ۸۸ /۹۰ ± ۶/ يافتهها: يافتههاي تحقيق نشان داد که ميانگين نمره تعارض کار-خانواده ۴۲
بين مدت فعاليت پرستاران .(p< مبتني بر توانفرسايي بيشتر از ساير ابعاد در تعارض کار و خانواده بود. همچنين ميزان تعارض در مردان بيشتر از زنان بود ( 0.05
دو متغير جنسيت و بيماري در مدل رگرسيون خطي دو عامل معنيدار در .(p< در بخشها و ميزان تعارض آنها همبستگي مثبت معنيداري وجود داشت ( 0.05
.(p< تبيين تعارض کار و خانواده بودند ( 0.05
بحث و نتيجهگيري: نتايج تحقيق نشان داد که بين تعارض کار و خانواده و مدتزمان فعاليت پرستاران ارتباط وجود دارد. همچنين، جنسيت و ابتلا به بيماري،
پيشبيني کنندههاي تعارض کار- خانواده و خانواده-کار ميباشند. لذا پيشنهاد ميشود مديران سيستمهاي بهداشتي با در نظر گرفتن اين عوامل نسبت به
برنامهريزي جهت کاهش ميزان تعارض کار و خانواده و عوارض آن اهتمام ورزند.