اثربخشي و ايمني درمان ترکيبي سيتاگليپتين و متفورمين در مقايسه با درمان متفورمين به تنهايي در درمان بيماران با ديابت نوع دو: يک مرور نظام‌مند و متاآناليز

پيش‌زمينه و هدف: ديابت نوع دو يکي از شايع‌ترين بيماري‌هاي مزمن است که با مقاومت انسوليني و افزايش ميزان قند خون همراه است و بر روي ابتلا، مرگ‌و‌مير، و کيفيت زندگي بيماران تأثير مي‌گذارد. اين مطالعه باهدف بررسي ايمني و اثربخشي درمان ترکيبي سيتاگليپتين و متفورمين در مقايسه با درمان متفورمين به تنهايي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام گرفت.
مواد و روش کار: يک جستجوي نظام‌مند در پايگاه‌هاي PubMed، Cochrane، Embase، Scopus و Web of Science تا سال 2021 انجام گرفت. ابزار متاآناليز کاکران براي ارزيابي کيفيت مطالعات استفاده شد. متاآناليز با استفاده از نرم‌افزار RevMan نسخه 5.3 انجام گرفت.
يافته‌ها: نه مطالعه با جمعيت 5675 بيمار وارد مطالعه شدند. نتايج مطالعه نشان داد که به‌استثناي مقايسه دوزهاي 1000 ميلي‌گرم در مقايسه با 1000/100 ميلي‌گرم، تفاوت معناداري در HbA1c بين دو گروه درماني مشاهده شد. FPG تنها در دوز 1000 ميلي‌گرم در مقايسه با 1000/50 ميلي‌گرم معنادار بود (P=0.0001). تفاوت معناداري در پيامد HOMA-B در دوزهاي موردبررسي مشاهده شد. در حاليکه هيچ تفاوت معناداري بين دو گروه درماني در پيامدهاي HOMA-IR و Fasting proinsulin مشاهده نشد. پيامد Proinsulin/insulin ratio تنها در دوز 1000 ميلي‌گرم در مقايسه با 1000/50 ميلي‌گرم معنادار بود (P<0000.1). پيامد يک عارضه جانبي يا بيشتر در دوزهاي 500 ميلي‌گرم در مقايسه با 500/50 (P=0.20) و 1000 ميلي‌گرم در مقايسه با 1000/100 در گروه ترکيبي بيشتر بود (P=0.02).
بحث و نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين متاآناليز نشان داد که درمان ترکيبي سيتاگليپتين و متفورمين اثربخشي بهتري در مقايسه با درمان متفورمين به تنهايي در بيماران با ديابت نوع دو نشان داد. عوارض جانبي قابل‌توجهي براي درمان ترکيبي مشاهده نشد.