تأثير تمرين تناوبي شدت بالا (HIIT) و مصرف آل سيستئين بر سطوح COX2 و IL-1B بافت قلب موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2

ديابت نوع دوم با افزايش التهاب در بافت‌هاي مختلف، ازجمله قلب، همراه است. بررسي فاکتورهاي مرتبط با افزايش التهاب ناشي از ديابت و پيامدهاي ناشي از آن مي‌تواند تا حدودي از طريق اعمال مداخلات درماني غيرتهاجمي کنترل گردد. هدف اين مطالعه بررسي تأثير تمرين تناوبي شدت بالا و مصرف آل سيستئين بر سطوح COX2 و IL-1B بافت قلب موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع دوم است.
مواد و روش کار: در اين مطالعه تجربي با نمونه‌گيري تصادفي ساده تعداد 30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در پنج گروه کنترل و تجربي تقسيم شدند. پس از القاي ديابت به گروه‌هاي تجربي و کنترل ديابتي، گروه‌هاي مداخله تمرين و مصرف مکمل آل سيستئين به مدت هشت هفته تمرين تناوبي شديد و مصرف مکمل را اجرا نمودند. جهت تعيين اختلاف بين گروه‌ها از آزمون آناليز واريانس يک‌طرفه و از آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد.
يافته‌ها: نتايج اين مطالعه نشان داد که اجراي تمرين تناوبي شديد سبب کاهش معنادار شاخص سطوح IL-1B (001/0=p) و مصرف مکمل آل سيستئين سبب کاهش غيرمعنادار (087/0=p) و تمرين تناوبي شديد سبب افزايش غيرمعنادار (14/0=p) سطوح شاخص Cox2 نسبت به گروه کنترل ديابتي در بافت قلب موش‌هاي صحرايي گرديد. به نظر مي‌رسد تغييرات کاهشي سطوح شاخص Cox2 در گروه مکمل آل سيستئين سبب وخيم‌تر شدن شرايط التهاب ديابتي مي‌گردد.
بحث و نتيجه‌گيري: اجراي تمرين تناوبي شديد به مدت هشت هفته سبب تغييرات افزايش معنادار در سطوح شاخص IL-1b در بافت قلبي موش‌هاي صحرايي مي‌گردد. همچنين مکمل‌سازي تکي و ترکيبي آل سيستئين با اين نوع تمرين تغييرات مشهودي در شاخص‌هاي IL-1b و COX-2 ايجاد نکرد. ازجمله محدوديت اصلي در اين مطالعه عدم نمونه‌برداري هم‌زمان در تمامي نمونه‌ها بود.