تأثير تمرينات راه رفتن بر هم انقباضي مفصل مچ پا در بيماران ديابتي بدون نروپاتي

ديابت با نقص عملکرد و آسيب ارگانهاي مختلف، بهويژه رگهاي خوني، اعصاب و قلب مرتبط است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير
تمرينات راه رفتن بر هم انقباضي مفصل مچ پا در بيماران ديابتي بدون نروپاتي بود. روش پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي بود.
مواد و روش کار: نمونه آماري پژوهش حاضر شامل ٢٤ نفر ( ١٢ نفر گروه تجربي و ١٢ نفر گروه کنترل) بود. گروه تجربي به مدت ٨ هفته تمرينات راه رفتن را
انجام دادند و گروه کنترل در اين مدت هيچگونه فعاليتي را انجام ندادند. براي محاسبه هم انقباضي عمومي و جهتدار، ابتدا فعاليت الکترومايوگرافي عضلات دوقلو
۸ کاناله و با الکترود سطحي ثبت شد. براي نرمال سپس سيگنالهاي الکترومايوگرافي، (Bio System, UK) و درشتنئي قدامي توسط دستگاه الکترومايوگرافي
بر حداکثر انقباض ارادي ايزومتريک هر عضله نرمال شدند. براي تجزيهوتحليل آماري از آزمون آناليز واريانس دوسويه (Root mean square) RMS اطلاعات
استفاده شد.
يافتهها: نتايج نشان داد هم انقباضي عمومي طي فاز بارگذاري در گروه تجربي در مرحله پسآزمون در مقايسه با پيشآزمون افزايش معنيداري داشت. ميانگين
در گروه تجربي در مرحله پسآزمون (p=۰/ و نوسان ( ۰۰۱ (p=۰/ بلند شدن پنجه پا ( ۰۰۸ ،(p<٠/ اتکا ( ٠٠١ ،(p=٠/ هم انقباضي جهتدار طي فاز بارگذاري ( ٠٠١
در مقايسه با پيشآزمون کاهش معنيداري داشت و به صفر نزديکتر شد.
بحث و نتيجهگيري: نتايج حاضر نشان داد تمرينات راه رفتن بر هم انقباضي عمومي و جهتدار مفصل مچ پا در بيماران ديابتي بدون نوروپاتي مؤثر است و باعث
افزايش هم انقباضي در مفصل مچ پا ميشود که ميتواند اثرات مفيدي بر ثبات مفصل طي راه رفتن به دنبال داشته باشد.