تأثير يک دوره تمرينات اختصاصي بر متغيرهاي فشار کفپايي در افراد مبتلا به کمردرد مزمن طي راهرفتن

کمردرد به دردي که در ناحيه کمر يا خاجي ستون فقرات احساس شود اطلاق ميگردد. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرينات
اختصاصي مبتني بر الگوي حرکتي بر متغيرهاي فشار کفپايي در افراد مبتلا به کمردرد مزمن طي راهرفتن بود.
مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع نيمهتجربي با طرح پيشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل بود. افراد موردمطالعه که از مراجعين به مرکز سلامت و
تندرستي دانشگاه محقق اردبيلي انتخاب شده بودند، بهطور تصادفي ١٠ نفر داراي کمردرد مزمن (گروه تجربي) و ١٠ نفر کمردرد (گروه کنترل) تقسيم شدند.
افراد گروه تجربي شش هفته تمرينات الگوي حرکتي را انجام دادند ولي گروه کنترل در اين مدت ششهفتهاي تمريني انجام ندادند. مقادير فشار کفپايي طي
پيشآزمون و پسآزمون توسط دستگاه فوت اسکن (نرخ نمونهبرداري: ٣٠٠ هرتز) ثبت شد. آزمون آماري آناليز واريانس دوسويه جهت تحليل آماري دادهها استفاده
نسخه ٢٢ انجام پذيرفت. (SPSS) ٠ و با استفاده از نرمافزار اس.پي.اس.اس / شد. تمام تحليلها در سطح معنيداري ٠٥
در گروه تجربي در پسآزمون در مقايسه با (p=٠/ و نرخ بارگذاري عمودي ( ٠١٣ (p=٠/ يافتهها: نتايج نشان داد اوج مؤلفه عمودي در مرحله برخورد پاشنه ( ٠٠٩
.(p=٠/ پيشآزمون کمتر بود. مقايسه جفتي نشان داد، اوج نيرو در استخوان کفپايي دوم در گروه تجربي در پسآزمون در مقايسه با پيشآزمون کمتر بود ( ٠١٨
بحث و نتيجهگيري: نتايج نشان داد، اوج نيروي عمودي در مرحله برخورد پاشنه و نرخ بارگذاري عمودي پس از مداخله در بيماران مبتلا به کمردرد کاهش
يافت. اين امر ميتواند نقش مؤثر تمرينات الگوي حرکتي در بيماران مبتلا به کمردرد را بهخوبي نشان دهد.