رشد پس از تروما در مادران کودکان مبتلا به لوسمي بستري: يک مطالعه توصيفي-مقطعي

مادران کودکان مبتلا به لوسمی، تحت تأثیر پیامدهاي عمدتاً منفی حاصل از بیماري قرار میگیرند. ولی این حالات منفی نیز میتواند
بهعنوان نیروي محرك رشد روانی عمل کند. با توجه به شیوع بیماري لوسمی کودکان، توصیف عواملی که میتواند در بهبود وضعیت مادران نقش داشته باشد،
ضروري است. لذا مطالعه حاضر باهدف توصیف رشد پس از تروماي مادران کودکان مبتلا به لوسمی بستري انجام گرفت.
مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال 1400 در مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز انجام شد. مادرانی که کودك زیر 14 سال مبتلا به لوسمی
جمعآوري شدند. تجزیهوتحلیل دادهها با (PTG) بستري داشتند وارد مطالعه شدند. دادهها با استفاده از پرسشنامه دموگرافیکی و پرسشنامه رشد پس از تروما
ازنظر آماري معنیدار تلقی شد. p< 0/ نسخه 25 انجام شد. 05 SPSS استفاده از آمار توصیفی و استنباطی توسط نرمافزار
71 ) و میانگین نمره رشد در همه مؤلفهها /14±90/ يافتهها: تعداد 122 مادر موردمطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد میانگین نمره کل رشد پس از تروما ( 40
بالاتر از حد متوسط بود. بیشترین رشد، در مؤلفه ارزش زندگی و کمترین میزان رشد در مؤلفه امکانات جدید بود.
بحث و نتيجهگيري: نتایج مطالعه حاضر نشان میدهد که مادران کودکان مبتلا به لوسمی به درجات مطلوبی از رشد دست یافتهاند. این تغییر مثبت بهعنوان
پیامد یک اتفاق منفی میتواند نقطه قوتی براي مادران بهعنوان مراقبین اصلی کودك، محسوب شود. تمرکز به رشد فردي و متوجه کردن مادران به ابعاد آن
میتواند مدیریت بیماري توسط آنها را ارتقا دهد. همچنین با توجه به اینکه کمترین رشد مربوط به مؤلفه امکانات جدید بود، باید با بررسی امکانات در دسترس
مادران، اقدام به رفع کمبودهاي موجود کرد