تأخير پيش بيمارستاني و داخل بيمارستاني در درمان بيماران با انفارکتوس ميوکارد حاد بستري در بيمارستان امام خميني شهرستان بناب

مدت‌زمان تأخير از آغاز علائم انفارکتوس حاد ميوکارد تا جستجوي کمک پزشکي مي‌تواند عواقب تهديدکننده حياتي داشته باشد. اين مطالعه به‌منظور تعيين عوامل پيش بيمارستاني و درون بيمارستاني مؤثر در تأخير در درمان بيماران با AMI بستري در بيمارستان بناب انجام شد.
مواد و روش کار: مطالعه حاضر يک بررسي توصيفي مقطعي بود که در محدوده زماني اسفند 1398 تا شهريور 1399 انجام شد از بين 265 بيمار با تشخيص AMI مراجعه‌کننده به بيمارستان امام خميني در شهر بناب، 247 بيمار حائز شرايط ورود به مطالعه شدند. داده‌ها توسط پرسشنامه سه‌قسمتي شامل اطلاعات فردي-اجتماعي، تاريخچه طبي بيمار و علل تأخير درماني در ابعاد پيش بيمارستاني و داخل بيمارستاني جمع‌آوري شد. روايي و پايايي پرسشنامه به ترتيب با روايي محتوا و ضريب همبستگي درون طبقه‌اي بررسي شد. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS نسخه 16 در سطح معني‌داري کمتر از 05/0 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت.
يافته‌ها: اکثريت بيماران (5/74درصد)، علائم انفارکتوس حاد را به مشکلات گوارشي و تنفسي نسبت دادند. متوسط زمان براي تصميم‌گيري 99/2±31/2 ساعت بود. بعلاوه، تنها تعداد اندکي از بيماران (5/6درصد) پس از شروع علائم با اورژانس تماس گرفتند. متوسط زمان انتقال بيماران به بخش مراقبت‌هاي قلبي (CCU) 81/3 ساعت بود. از بيماران 34/62 درصد درمان ترومبوليتيک دريافت نکردند. همچنين متوسط زمان مصرف اولين دوز آسپيرين از زمان شروع علائم 99/2±75/3 بود. ارتباط معناداري بين مدت‌زمان لازم براي تصميم‌گيري و جنسيت (p= 0.03)، سکونت در روستا (p= 0.04) و شغل بيماران (p=0.001) وجود داشت.
بحث و نتيجه‌گيري: تأخير طولاني وابسته به تأخير در تصميم‌گيري بيماران براي اطلاع دادن به اورژانس و همچنين ارجاع بيمار از خدمات مراقبتي اوليه به بخش CCU بود. مداخلاتي در رابطه با تشخيص عوامل شناختي و رفتاري تأثيرگذار در تصميم‌گيري بايد انجام گيرد. راهکارهاي جديدي جهت تسهيل دسترسي سريع به مراقبت حاد براي AMI و افزايش دانش مردم درباره علائم و نشانه‌هاي AMI بايد ايجاد شود.