تأثير تمرين راه رفتن بر مقاومت انسولين، نيمرخ ليپيدي و تغييرپذيري ضربان قلب در سالمندان داراي ديابت نوع 2

اختلال در سيستم عصبي خودکار موجب عوارض ثانويه در سالمندان با بيماري ديابتي نوع دو مي‌شود. هدف از پژوهش حاضر تأثير تمرين راه رفتن بر مقاومت انسولين، نيمرخ ليپيدي و تغييرپذيري ضربان قلب در سالمندان داراي ديابت نوع 2 بود.
مواد و روش کار: روش پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را کليه سالمندان ديابتي نوع دو شهر تهران تشکيل دادند. 30 مرد جودوکار به روش نمونه‌گيري در دسترس و به‌طور تصادفي در 2 گروه، گروه اول (تمرين راه رفتن)، گروه دوم (کنترل) تقسيم شدند. متغيرهاي خوني و قلبي قبل (24 ساعت قبل) و بعد از اجراي برنامه‌هاي تمريني (72 ساعت) از آزمودني‌ها گرفته شد. پروتکل تمريني شامل يک برنامه پياده‌روي 8 هفته‌اي بود که با استفاده از مقاله کائو (2007) و همچنين پيشنهاد‌هاي متخصصين در رابطه با طراحي و اجراي برنامه تمريني در افراد سالمند و ديابتي که سه روز تمرين در هفته و شدت 35درصد حداکثر اکسيژن مصرفي يا 45درصد ضربان قلب پيشنهاد کرده بودند طراحي شد.
يافته‌ها: نتايج آزمون بين گروهي نشان داد کلسترول (020/0=P) و مقاومت انسوليني (006/0=P) در دو گروه تمريني و کنترل اختلاف معني‌داري داشت. SDNN (013/0=P)، rMSSD (005/0=P)، HF Power (001/0>P) و LF/HF Ratio (001/0=P) در دو گروه تمريني و کنترل اختلاف معني‌داري داشت. نتايج آزمون درون‌گروهي نشان داد مقاومت انسوليني (009/0=P) و LF/HF Ratio (020/0=P) در گروه تمريني در مرحله پس‌آزمون در مقايسه با پيش‌آزمون کاهش معني‌داري داشت. SDNN (003/0=P)، rMSSD (004/0=P) و HF Power (004/0=P) در گروه تمريني در مرحله پس‌آزمون در مقايسه با پيش‌آزمون افزايش معني‌داري داشت.
بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج تحقيق مي‌تواند نتيجه گرفت که يک دوره تمرين راه رفتن مي‌تواند منجر به بهبود مقاومت انسوليني و تغييرپذيري ضربان قلب در سالمندان با بيماري ديابتي نوع دو شود. لذا اين تمرينات به‌عنوان تدبيري جهت کاهش عوارض قلبي-عروقي در سالمندان با بيماري ديابتي نوع دو توصيه مي‌شود.