رابطه عدالت سازماني با خودکارآمدي و فرسودگي شغلي پرستاران بخش‌هاي ويژه در مراکز آموزشي درماني دانشگاه علوم پزشکي همدان

پرستاران با استفاده از قابليت خودکارآمدي شغلي مي‌توانند در خنثي نمودن عواقب عوامل استرس‌زاي محيط کار موفق‌تر باشند. افزايش خودکارآمدي همگام با ارتقاي سطح عدالت سازماني، مي‌تواند بر فرسودگي شغلي پرستاران تأثير داشته باشد. اين مطالعه باهدف تعيين رابطه عدالت سازماني با خودکارآمدي و فرسودگي شغلي پرستاران بخش‌هاي ويژه در مراکز آموزشي درماني دانشگاه علوم پزشکي همدان در سال 1401 انجام شد.
مواد و روش‌ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي از نوع مفطعي-همبستگي حاضر با نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي روي 220 پرستار شاغل در بخش‌هاي مراقبت ويژه پنج مرکز آموزشي-درماني شهر همدان در سال 1401 انجام شد. به‌منظور گردآوري داده‌ها از پرسشنامه عدالت سازماني نيهوف و مورمن، پرسشنامه خودکارآمدي شغلي ريگز و نايت و پرسشنامه فرسودگي شغلي پرستاران گاروسا و همکاران استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي و از طريق نرم‌افزار SPSS نسخه 26 تجزيه‌وتحليل شد.
يافته‌ها: بر اساس نتايج، ميانگين و انحراف معيار عدالت سازماني در شرکت‌کنندگان در پژوهش برابر با 67/0 ± 01/3، که در سطح مطلوب بود. ميانگين و انحراف معيار خودکارآمدي کل و فرسودگي شغلي نيز به ترتيب برابر با 93/10 ± 40/103 و 62/4 ± 26/28 و در سطح متوسط بود. مطابق يافته‌ها، عدالت سازماني با خودکارآمدي کل پرستاران همبستگي معناداري داشت (001/0 > P، 393/0 = r). همچنين مطابق نتايج مدل رگرسيوني خطي چندگانه، تنها تأثير مؤلفه عدالت توزيعي و مؤلفه باورهاي خودکارآمدي فردي بر فرسودگي شغلي (با احتمال 99 درصد) معنادار بودند.
بحث و نتيجه‌گيري: با افزايش ادراک پرستاران از عدالت سازماني، خودکارآمدي شغلي آن-ها افزايش و فرسودگي شغلي کاهش يافت. با توجه به ارتباطات شناسايي‌شده، توجه مديران و رهبران پرستاري به ارتقاي سطح عدالت سازماني، مي‌تواند خودکارآمدي شغلي پرستاران را ارتقاء و فرايند فرسودگي شغلي پرستاران را آهسته‌تر کند.