برآورد ميزان رشد پس از سانحه پرستاران شاغل در بخش کودکان مبتلا به کوويد 19 در مرکز آموزشي درماني منتخب تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکي ايران طي همه‌گيري کوويد 19 در سال 1400

در عصر امروز که کشور با بيماري کرونا درگير شده است و حوادث و اتفاقات اخير حجم مراجعه‌کننده به بيمارستان‌ها را بيشتر کرده است و با توجه به مجموع نتايج مطالعات، پرستاران فشار بارکاري و استرس بيشتري را تجربه مي‌کنند و به‌واسطه ماهيت شغلي‌شان بيشتر در معرض آسيب‌هاي روان‌شناختي هستند، بنابراين لازم است رشد پس از سانحه در آن‌ها بررسي شود و با آگاهي از آن بتوانيم فاکتورهاي تقويت هرچه بيشتر پرستاران را ترويج دهيم. در اين جهت ما مطالعه‌اي در خصوص ارزيابي رشد پس از سانحه در پرستاران مراقبت‌کننده از کودکان مبتلا به بيماري کوويد-19 انجام داديم.
مواد و روش کار: اين مطالعه يک پژوهش توصيفي است. جامعه پژوهش را پرستاران شاغل در بخش‌هاي کودکان بيمارستان‌هاي آموزشي وابسته به دانشگاه ايران تشکيل دادند. روش نمونه‌گيري به شيوه تمام شماري بود. نمونه‌هاي پژوهش بر اساس معيارهاي ورود انتخاب شد. بدين منظور پژوهشگر در شيفت‌هاي مختلف در بيمارستان حضور پيدا کرد و ضمن معرفي خود به پرستاران، اهداف پژوهش را شرح داده و در صورت تمايل آنان به شرکت در مطالعه و هم‌چنين بر اساس معيارهاي ورود، فرم رضايت‌نامه توسط آن‌ها تکميل شد. مدت‌زمان تقريبي پاسخگويي به پرسشنامه‌ها 15 تا 20 دقيقه بود. پس از تکميل پرسشنامه‌ها، اطلاعات وارد نرم‌افزار SPSS نسخه 20 شده و تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. سطح معناداري براي تمامي داده‌ها 05/0 در نظر گرفته شد.
يافته‌ها: در اين مطالعه 168 پرستار شامل 157 نفر زن و 11 مرد وارد مطالعه شدند. ميانگين نمره رشد پس از سانحه در پرستاران شاغل در بخش کودکان در طي همه‌گيري کوويد 19 برابر 21/23±49 بود. که از ميانه ابزار بکار گرفته‌شده پايين‌تر است و نشان مي‌دهد رشد پس از سانحه در پرستاران شاغل در بخش کودکان پايين است و پرستاران در بعد قدرت فردي، تغيير معنوي و امکانات نمرات قابل‌قبول و کمتري دريافت کردند و در بعد ارزش نهادن به زندگي بيشترين نمره را داشتند. تعيين ارتباط رشد پس از سانحه با مشخصات دموگرافيک پرستاران نشان داد اگرچه ازنظر آماري اختلاف معني‌داري بين ميانگين نمره رشد پس از سانحه در گروه‌هاي مختلف متغيرهاي جمعيت شناختي وجود نداشت اما فقط بين ميانگين نمره مؤلفه تغيير معنوي در گروه‌هاي مختلف سني و سابقه کار ارتباط معني‌دار آماري ديده شد.
بحث و نتيجه‌گيري: در مطالعه حاضر با توجه به فاصله‌اي که نمره رشد پس از سانحه با نمره کل دارد و ميانگين نمره کمتر است. نشان مي‌دهد که اين گروه آسيب‌پذير بوده و نيازمند تدابير و بررسي‌هاي جامع‌تري هستيم. با توجه به تداوم تماس با موارد بيماري لزوم بررسي و پرداختن به اين موضوع توسط مديران پرستاري، جهت ارتقا و تسهيل اين پديده و هم‌چنين تدوين جلسات مشاوره‌اي و روان‌شناختي براي بهبود سلامت روان پرستاران ضروري به نظر مي‌رسد.