ارتباط بين حداکثر ضربان قلب طي پروتکل خستگي با هم‌انقباضي عضلات مچ پا در افراد داراي اضافه‌وزن در مقايسه با افراد نرمال

به‌ فعال‌سازي هم‌زمان عضلات موافق و مخالف حول يک مفصل هم‌انقباضي گفته مي‌شود که نقشي کليدي در پايداري و ثبات مفصل دارد اين موضوع ازنظر فيزيولوژيکي و بيومکانيکي داراي اهميت است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي ارتباط بين حداکثر ضربان قلب طي پروتکل خستگي با هم‌انقباضي عضلات مچ پا در افراد داراي اضافه‌وزن در مقايسه با افراد نرمال است.
مواد و روش‌ کار: نمونه آماري پژوهش 24 مرد و زن بودند که به شيوه در دسترس انتخاب و به دو گروه افراد داراي اضافه‌وزن و افراد نرمال تقسيم شدند. فعاليت عضلات مچ پا طي عمل دويدن ثبت شد. حداکثر ضربان قلب هنگام پروتکل خستگي نيز با دستگاه پولار ثبت شد. بررسي نرمال بودن داده‌ها با آزمون شاپيرو – ويلک و ارزيابي اثر گروه، اثر خستگي و اثر تعاملي خستگي × گروه با آناليز واريانس دوسويه با اندازه‌هاي تکراري ارزيابي شد. بررسي هم‌بستگي بين متغير‌ها از ضريب هم‌بستگي پيرسون در سطح معني‌داري ۰۵/۰ استفاده شد.
يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد، تغييرات هم‌انقباضي عمومي و جهت‌دار مچ پا در قبل و بعد خستگي در هر دو فاز دويدن دچار تغيير نشده بود و همچنين هم‌بستگي معني‌داري بين حداکثر ضربان قلب و تغييرات هم‌انقباضي عمومي و جهت‌دار فاز يک و دو دويدن مشاهده نشد (۰۵/۰ P>).
بحث و نتيجه‌گيري: اين پژوهش نشان داد که حداکثر ضربان قلب طي تمرين درمانده‌ساز، هم‌انقباضي عضلات مچ پا را تحت تأثير قرار نمي‌دهد. نبود هم‌بستگي ميان اين دو متغير نشان مي‌دهد که ممکن است پاسخ سيستم عصبي عضلاني به خستگي، مستقل از فشارهاي قلبي عروقي و وزن بدن است.