بررسي فراواني آسيب نيدل استيک و چالش‌هاي عدم گزارش‌دهي آن در پرستاران اورژانس: يک مطالعه مقطعي

آسيب‌هاي نيدل‌استيک از شايع‌ترين آسيب‌هاي شغلي در پرستاران هستند که به دلايل مختلف در اغلب موارد گزارش نمي‌شوند. اين مطالعه باهدف تعيين فراواني آسيب نيدل استيک و چالش‌هاي عدم گزارش دهي آن در پرستاران شاغل در بخش‌هاي اورژانس بيمارستان‌هاي آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشکي کردستان در سال 1402 انجام شد.
مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي، 192 پرستار به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از چک‌ليست مشخصات دموگرافيک و پرسشنامه آسيب‌هاي نيدل استيک و چالش‌هاي عدم گزارش‌دهي آن جمع‌آوري شدند. براي مقايسه متغيرهاي کمّي در دو گروه از آزمون تي مستقل و براي بررسي ارتباط بين متغيرهاي کيفي با همديگر از آزمون کاي اسکوئر استفاده شد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 انجام شد.
يافته‌ها: نتايج نشان داد که 72 نفر (5/37درصد) در يک سال گذشته دچار نيدل استيک شده بودند. بيشترين فراواني محل آسيب انگشتان دست (8/70درصد) و بيشترين عامل نيدل استيک سرسوزن (4/44درصد) بود. همچنين 7/59 درصد از اين پرستاران، نيدل استيک شدن خود را گزارش نکرده بودند. «عدم استفاده قبلي از عامل نيدل استيک» (4/30درصد) و «ترس از کاغذبازي» (6/19درصد) بيشترين علل عدم گزارش نيدل استيک بود.
بحث و نتيجه‌گيري: يک‌سوم پرستاران در طول سال گذشته دچار آسيب نيدل استيک شده بودند و بيش از نيمي از آنان آسيب خود را گزارش نکرده بودند. با توجه به خطرات بالقوه انتقال عفونت، کارگاه‌هاي آموزشي باهدف ارتقاي آگاهي از پيامدهاي نيدل استيک، برخورد مناسب مسئولان با فرد دچار آسيب نيدل استيک و از بين بردن اين فرهنگ نابجا و نامناسب سکوت ضروري است.