مقايسه تأثير تمرينات هوازي، مقاومتي و ترکيبي بر سطوح سرمي هموسيستئين، شاخص آتروژنيک پلاسما و برخي عوامل خطرزاي قلبي عروقي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

ديابت نوع 2 به‌عنوان يک بيماري مزمن غيرواگير در بسياري از کشورها ظاهر شده و با افزايش عوامل خطرزاي قلبي-عروقي همراه است. نقش فعاليت¬ جسماني به‌عنوان يک مداخله مفيد در پيشگيري، مديريت و درمان ديابت نوع 2 ثابت شده است. بااين‌وجود در مورد نوع و شدت فعاليت‌هاي ورزشي هنوز اختلاف‌نظرهايي وجود دارد. هدف پژوهش حاضر مقايسه تأثير تمرينات هوازي، تمرينات مقاومتي و تمرينات ترکيبي بر سطوح پلاسمايي هموسيستئين و برخي عوامل خطر قلبي عروقي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود.
مواد و روش‌ کار: 44 فرد مبتلا به ديابت نوع دو با دامنه سني 30 الي 55 سال در اين مطالعه شرکت کردند. آزمودني¬ها به‌طور تصادفي در يکي از چهار گروه تمرين هوازي، مقاومتي، ترکيبي و کنترل قرار گرفتند¬ (تعداد هر گروه 11 نفر). برنامه تمريني اختصاص‌يافته به هر گروه به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. جهت بررسي متغيرهاي وابسته نمونه‌هاي خوني يک روز قبل و 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني از تمامي آزمودني¬ها گرفته شد. تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي تي زوجي و آنواي يک‌راهه در سطح معني‌داري کمتر از ۵ درصد انجام گرفت.
يافته‌ها: پس از 12 هفته شرکت در فعاليت ورزشي ميانگين کلسترول تام (p=0.001)، ليپو‌پروتئين کم‌چگال (p=0.001)، هموسيستئين (p=0.011) و شاخص آتروژنيک پلاسما (p=0.01) در گروه تمرين ترکيبي کاهش معني¬دار و سطوح ليپو‌پروتئين با چگالي بالا (p=0.036) در اين گروه پس از مداخلات تمريني افزايش معني¬داري داشت. همچنين پس از 12 هفته مداخله تمريني در گروه تمرين هوازي سطوح هموسيستئين (p=0.038) و در گروه تمرين مقاومتي سطوح کلسترول تام (p=0.028) کاهش معني¬داري يافتند.
بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج حاصل از پژوهش حاضر به نظر مي¬رسد تمرينات ترکيبي با کاهش معني‌دار سطوح هموسيستئين، بهبود پروفايل ليپيدي و شاخص آتروژنيک پلاسما، مي‌تواند به‌عنوان يک مداخله مؤثر در کاهش عوامل خطرزاي قلبي-عروقي در بيماران ديابتي نوع 2 توصيه شود.